In Memoriam Edmar Rijers

Edmar Rijers (1964-2024)

Afgelopen donderdag kwam het nieuws door dat onze collega Edmar Rijers is overleden. Onverwacht konden we het niet meer noemen. Edmar, man van het contact, van de warmte, van familie en vrienden en van het gevoel, had al enige tijd niet meer van zich laten horen. We wisten van zijn slopende ziekte en het onvermijdelijke verloop ervan, maar hadden net als zijn geliefden nauwelijks de tijd om te wennen aan het idee dat Edmar er misschien, straks of wat later, niet meer zou zijn. Wat ging het snel.

Op links aan het raam bij de RPO in het Mediacentrum, met uitzicht op de grote witte jaren 60-gebouwen van het Hilversumse Mediapark, was Edmar gewend om de weken te openen met een reflectie op het wel en wee van zijn PEC Zwolle – iets waar hij zonder gêne over sprak. Hoewel collega’s genoeg pogingen waagden om hem dat aan te praten. Maar waarom zou hij. Gewoon, dit was zijn club, geen spatjes, en doe maar normaal want dan doe je al gek genoeg. Handen uit de mouwen, wars van vedettegedrag.

Vandaar ook PEC. Zijn kop stak toch wel boven het maaiveld uit, daar hoefde hij niets anders dan zijn markante fysiek voor mee te nemen. Met zijn lange volleybal-armen (die andere sportieve passie) zette hij zijn betogen kracht bij. Aan de koffiemachine, bij de gezamenlijke lunches, maar uiteraard ook tijdens de zakelijke bijeenkomsten. Waar men van hem hield om zijn positieve instelling, zijn vermogen om te relativeren en gewoon, omdat hij erg aardig was – niet persé een standaard-instelling op het Mediapark en vandaar een verademing.

Met Edmar werkte ik al samen toen we allebei bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid werkzaam waren. Daar leidde hij onder andere het grote museumvernieuwingsproject. Toen dat in de afrondende fase belandde en hij in beeld kwam voor een rol bij de RPO was ik blij dat we hem binnen konden halen. Als programmamanager verbond hij projecten met mensen. En mensen met mensen. Vooral dat laatste beheerste hij als geen ander. Op zijn Edmars: met warme onverzettelijkheid. Zijn vrolijke overhemden waren op het frivole af, als we de Edmar doe-maar-normaal-schaal erop loslaten. En ze leidden soms wat af van zijn innemende glimlach, iets boven dat overhemd. Maar het is wel het beeld dat we allemaal van Edmar zullen bewaren.

‘Zijn glimlach laat me niet los’, schreef iemand die veel met hem had gewerkt mij zojuist.

Laten we dat zo houden.

Dank Edmar, veel dank.

We wensen zijn vrouw Ellie, zijn zoons Paul, Marc en Daniël en zijn schoondochter Ilse alle sterkte toe.

Namens alle collega’s van de Regionale Publieke Omroep,

Jan Müller